Hamburgers, Football & Guns

Hoi lieve allemaal!

Hoe groot zijn de hamburgers in de Verenigde Staten? Eten ze hier altijd hotdogs en popcorn? Krijgen alle teenagers een nose-job voor hun achttiende verjaardag?

Nederlanders, en ik denk eerlijk gezegd alle niet-Amerikanen, hebben behoorlijk wat vooroordelen over de inwoners van de vijftig staten die samen the VS vormen. Aangezien ik al bijna drie maanden in Wisconsin woon, zullen de meeste mensen denken dat ik hier inmiddels wel wat over kan typen en dat is ook zo – maar vergeet niet dat de VS ontzettend GROOT is. Mississippi en Californië zijn totaal andere werelden dan Wisconsin. Neemt niet weg dat er wel een aantal dingen (denk ik) ‘typisch’ Amerikaans zijn: alles is hier bijvoorbeeld groter. En dus ook de auto’s. De hamburgers niet perse, maar de menu’s zijn wel gigantisch. Wat wij in Nederland een groot menu noemen, is hier klein (de ultieme test is natuurlijk een Big Mac menu bestellen bij de MacDonalds, maar daar ben ik nog niet geweest. Sorry). Wat ook typisch is, is dat vooral jongere Amerikanen ongeveer honderd keer het woord ‘like’ per zin gebruiken: “So, like, I went to class, and, like, we had a test. But like I didn’t study at all. Like the day I got like an AB! O My God, like, I was so proud! Like!”

Hieruit is ook wel op te maken dat veel Amerikanen ook ietsjes overdreven zijn. Alles is fantastisch en geweldig, of vreselijk en shit. Maar hier zit ook een keerzijde aan – de meeste mensen zijn oprecht aardig. Ze houden de deur voor je open! Ze vragen continu hoe het met je gaat (als je chagrijnig bent is dat af en toe best irritant…)! Verder is de hele cultuur hier best neurotisch, kijk maar naar het Ebola-beleid. Iedereen is plots bang Ebola te hebben en de mensen willen een vaccinatie tegen de ziekte. Ook is het hier volkomen normaal om elk jaar een griepprik te krijgen, ze worden zelfs gratis gegeven op campus. Toen ik hier naar de dokter ging (niks ernstigs) werd ik een half uur ondervraagd naar mijn levensstijl, mijn ziektes, allergieën. Ik werd gewogen (niks aangekomen!) mijn lengte en bloeddruk werden gemeten – in totaal was ik ruim een uur bezig met iets wat in Nederland misschien vijf minuten zou duren…

Een paar weken geleden ben ik naar mijn eerste, en enige, American Football game geweest. Ik heb hier niemand hotdogs en popcorn zien eten noch verkopen, wat wel jammer was aangezien een wedstrijd VIER UUR duurt. VIER UUR. Dat hou je toch niet vol. Maar het was leuk, voor de wedstrijd zijn we naar een pre-game feestje geweest – waar mensen dus al om acht uur ’s ochtends bier drinken. Goedemorgen! De fameuze red cups, beer pong, dranktrechters, jello shots – alles uit de films. Alleen stukken minder extreem gelukkig.

Ik ben nog geen mensen tegengekomen die als fulltime baan bonnetjes van internet plukken en uit de advertenties knippen, maar ik heb de coupons zelf wel gezien. Het kost mij alleen iets te veel moeite om dit allemaal uit te zoeken als ik voor m’n yoghurt en brood naar de super ga. Ik vind de prijzen in de supermarkten wel wat tegenvallen, het is allemaal duurder dan ik had verwacht. Meestal eet ik dan ook hier op campus in één van de dining halls, maar ik kan niet anders zeggen dat dit best goor eten is. En het verveelt. Nog maar een maandje en dan lekker thuis weer eten en koken!

Wat betreft nose jobs: ik heb echt geen idee. Tot nu toe heb ik geen neuzen à la Michael Jackson gezien, maar wie weet? In Californië zal het aantal neusoperaties vast stukken hoger liggen. Wat Amerikanen tegen mollen doen? Geen idee. Ik zal het eens aan m’n huisgenoten vragen. Misschien schieten ze ze wel neer (grapje). Vuurwapens heb ik amper gezien, ik heb er wel een vastgehouden. Vond het maar niks. Op alle gebouwen van de universiteit hangt een bordje dat er geen vuurwapens mee naar binnen genomen mogen worden (duh).

De deadlines naderen erg snel, nog maar vijf weken en alles is (hopelijk) ingeleverd! Dat wordt crunch time, maar eerst ga zestien dagen ‘vakantie vieren’ met af en toe een homework break: Thimo komt langs! Morgen zie ik hem EINDELIJK weer en dan gaan we lekker vijf dagen Chicago onveilig maken. HEEL. VEEL. ZIN. IN.!!!

Heel veel liefs uit de USA,
Talitha (of T, of Tia, of Theresa, of Laura – de laatste is m’n Starbucks naam. Gelukkig noemen ze me ook hier gewoon Tal)